بسم الله الرحمن الرحيم
Latin urufatında oqumaq
Эй иман эткен Аллахнынъ къуллары, бизим Яратыджымыз Озь Китабында бойле деди:
قُلْ يَاعِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُواعَلَىأَنفُسِهِمْ لَاتَقْنَطُوامِنرَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًاإِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ
«Де ки: Эй, озь нефислери алейхине адден ашкъан къулларым! Аллаhнынъ рахметинден умют кесменъ! Чюнки, Аллаh бутюн гунахларны багъышлар. Шубесиз ки, о чокъ Багъышлайыджы, чокъ Мерхаметлидир».
(«аз-Зумар», 39:53).
Бу аетте, эй Аллахнынъ къуллары, Юдже Аллахнынъ рахметининъ, Онынъ лютфининъ, Онынъ шефкъатынынъ кенълигине делиль бар. Бу аетте Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) сынъырдан кечкен инсанларгъа мураджаат эте – гюнахкярларгъа, бельки энъ буюк ве пис, игренч гюнах яптылар: ширк, куфюр ве буюк гюнахлар. Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) Озь къулларына мураджаат эте, гюнахларыны къалдырсынлар дие, истигъфар япып Юдже Раббилерине афу тилесинлер дие, чюнки бутюн гюнахларны тек Юдже Аллах афу этер. Гюнах не къадар буюк олса биле, Юдже Аллах афу этип оламайджакъ инсан ёкътыр, амма бир шарт бар, инсан Онъа ихляслы оларакъ мураджаат этеджек, таби оларакъ Юдже Аллахкъа къайтаджакъ.
Пейгъамберимизнинъ ﷺ къулу Анас ибну Маликтен ривает этиле, о деди: «Мен эшиттим насыл Аллахнынъ эльчиси ﷺ деди:
قَالَ اللهُ تباركوتَعَالَى: “يَاابْنَ آَدَمَ إِنَّكَ مَادَعَوْتَنِيْ وَرَجَوْتَنِيْ غَفَرْتُ لَكَ عَلَىمَاكَانَ فيكوَلاأُبَالِيْ، يَاابْنَ آَدَمَ لَوبَلَغَتْ ذُنُوْبُكَ عَنَانَ السَّمَاءِ ثُمَّ اسْتَغْفَرْتَنِيْ غَفَرْتُ لَكَ ولاأبالي، يَاابْنَ آَدَمَ إِنَّكَ لَوْ أَتَيْتَنِيْ بِقُرَابِ الأَرْضِ خَطَايَاثُمَّ لقِيْتَنِيْ لاَ تُشْرِكُ بِيْ شَيْئَاً لأَتَيْتُكَ بِقُرَابِهَامَغفِرَةً
«Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) деди: «Эй Адем огълу, эгер сен Манъа дуа этип Манъа умют этсенъ, сенде олгъанына бакъмадан, Мен сени афу этерим. Бу меним ичюн къолайдыр. Эй Адем огълу, эгер сенинъ гюнахларынъ кокке биле етип сен Менден сорасанъ, Мен сени багъышларым. Эй Адем огълу, эгер сен ерни къапатаджакъ гюнахларнен Манъа кельсенъ, ве Мени шерик къошмадан тапсанъ, Мен санъа ерни къапатаджакъ къадар багъышлав берерим».
ат-Тирмизи (3540) ве Ахмед (13493).
Аллах буюктир! Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) бизлерге Къоранда истигъфарны эмир эте:
وَاسْتَغْفِرُوااللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ
«Аллаhтан магъфирет тиленъ, шубесиз Аллаh чокъ Багъышлайыджы, чокъ Мерхаметлидир».
(«аль-Музаммиль», 73:20).
Ве эгер инсан афу сораса, Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) оны мытлакъа багъышларым, дей:
وَمَنيَعْمَلْ سُوءًاأَوْ يَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ يَسْتَغْفِرِ اللَّهَ يَجِدِ اللَّهَ غَفُورًارَّحِيمًا
«Ким бир феналыкъ япар яхут нефсине зулум этер де, сонъ Аллаhтан магъфирет истер исе, Аллаhны чокъ багъышлайыджы ве мерхаметли буладжакъ».
(«ан-Ниса», 4:110).
Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) истигъфар эткенлерни макътай ве олар акъкъында бойле буюра:
وَالْمُسْتَغْفِرِينَ بِالْأَسْحَارِ
«ве саарь вакътында Аллаhтан бахшыш тилегенлер».
(«аль-Имран», 3:17).
Не заман биз темчитке тургъанымыз вакъыт, Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) бу вакъытта Ондан афу сорагъанларны макътай.
وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ
«Саарь вакъытларында да, истигъфар этер эдилер».
(«аз-Зарият», 51:18).
«Аль-Истигъфар» — бу Юдже Аллах (Субханаху ва Та’алядан) магъфирет сорамакътыр. Бу, сени тек джезадан къорчаламасы дегиль, амма даа сени айиптан сакъламасыдыр. Не заман сен «АстагъфируЛлах» (Мен Аллахтан багъышлав сорайым), деп айтасынъ, бу демек «Меним ичюн бу гюнахтан асла зулум чыкъмасын ве Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) мени гизлесин ве меним ичюн айип олмасын».
«Аль-истигъфар» – бу динде буюк ер алгъан, онемли бир ибадеттир. Бу ойле бир шей ки, онынъ себеби иле хайыр къазаныла, берекет келе ве Аллахнынъ нийметлери энмекте. Бу ойле шей ки, инсан онынъ себеби иле энъ ашагъы вазиеттен энъ юксек дереджелерге котериле, онынъ хаталары багъышлана, гюнахлары афу этиле, инсаннынъ дереджеси котериле ве Аллах огюнде онынъ дурумы юкселе.
Эй Аллахнынъ къуллары, Раббимизге хамд олсун, истигъфарнен айры бир багъы олгъан Рамазан айында яшамагъа девам этемиз. Яни гюнахлар силинмесинен, истигъфар къазанылмасынен бу айнынъ айрыджа эмиети бардыр.
Бахтлы инсан – бу ойле инсан ки, о, бу айнынъ кунь ве геджелерини Юдже Аллахкъа таби олмакъта кечирди, Раббисининъ разылыгъыны ве багъышлавыны къазанмакъта кечирди. Ве бойле инсан багъышлав ала. Ве терсине, бахтсыз ве махрум этильген инсан – бу Рамазанны яшап кечкен, амма гюнахларыны къалдырмагъан, зулум япаркен нефретте къалмагъа девам эткен инсан, ве айни заманда о Раббисинден багъышлав сорамагъан, Онъа тёвбе иле ёнельмеген ве багъышлавсыз къалгъан инсандыр.
Аби Хурейрадан ривает этиле, Пейгъамберимиз ﷺ деди:
أَتَانِيجِبْرِيلُ عَلَيْهِ السَّلَمُ فَقَالَ: يَامُحَمَّدُ مَنْ أَدْرَكَ أَحَدأَبَوَيهفَمَاتَ فَدَخَلَ النَّارَ، فَأَبْعَدَهُ اللَّهُ فَقُلْ: آمِينَ. فَقُلْتُ: آمِينَ. فَقَالَ: يَامُحَمَّدُ مَنْ أَدْرَكَ شَهْرَ رَمَضَانَ فَمَاتَ فَلَمْ يُغْفَرْ لَهُ فَأُدْخِلَ النَّارَ، فَأَبْعَدَهُ اللَّهُ قُلْ: آمِينَ. فَقُلْتُ: آمِينَ. قَالَ وَمَنْ ذُكِرْتَ عِنْدَهُ فَلَمْ يُصَلِّ عَلَيْكَ فَمَاتَ فَدَخَلَ النَّارَ، فَأَبْعَدَهُ اللَّهُ فَقُلْ: آمِينَ. فَقُلْتُ: آمِينَ
«Манъа Джибриль (алейхи селям) кельди ве деди: «Эй Мухаммед, ким де ким ана-бабасындан бирисини раст келип Джехеннемге кирди исе (яни ана-бабагъа къайгъырав корьсетмек иле Дженнетни къазанып оламады), бойле инсанны Аллах Озь рахметинден узакълаштырсын. Айт: «Амин». Ве мен дедим: «Амин». Сонъра Джибриль деди: «Эй Мухаммед, ким де ким Рамазан айына раст келип Аллахнынъ багъышлавыны къазанып оламады исе, Аллах оны Озь рахметинден узакълаштырсын. Айт: «Амин». Ве мен дедим: «Амин». Девамында джибриль деди: «Эй Мухаммед, эгер бир кимсе огюнде сени анъгъан вакъытында, сенинъ ичюн салят кетирмейип («Аллахумма салли уа салим ‘аля расулиЛлях»(«Аллахым Аллахнынъ эльчисини алгъышла» ольсе ве Джехеннемге огъраса, Аллах оны Озь рахметинден узакълаштырсын. Айт: «Амин». Ве мен дедим: «Амин».
«Сахих ат-Таргиб», 1679.
Эй Аллахнынъ къуллары, онынъ ичюн иман эткен кимсеге бу мубарек айнен, онынъ берекетинен, онынъ имкяниетинен къулланмакъ керек. Бутюн ай девамында истигъфарнен ол, Юдже Аллах (Субханаху ва Та’алядан) чокъ багъышлав сора.
Эй Аллахнынъ къуллары, билинъиз, истигъфар – бу о къадар буюк бир ибадет ки, о эм бу дюньяда эм де ахиретте буюк файда кетире. Бу дюньяны алсакъ, Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля), истигъфардан бу дюньяда олгъан файдалар акъкъында хабер эте, Нух (алейхи селям) озь миллетине деди:
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوارَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا❁يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُممِّدْرَارًا❁وَيُمْدِدْكُمبِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَللَّكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَللَّكُمْ أَنْهَارًا
«Дедим ки: Раббинъизден магъфирет тиленъ; чюнки О, чокъ багъышлайыджыдыр. (Магъфирет тиленъ ки) узеринъизге коктен бол-бол ягъмур ягъдырсын. Малларынъызны ве огъулларынъызны чокълаштырсын, сизге багъчалар ихсан этсин, сиз ичюн ирмакълар акъызсын».
(«Нух», 71:10-12).
Аллах Юджедир, бакъынъыз бу дюньяда истигъфардан не къадар чокъ хайыр нетиджелер бар.
Бир кере Хасан аль-Басриге (Аллахнынъ рахметинде олсун) бир инсан кельди ве онъа деди: «Къургъакълыкъ! Мен не япмагъа бильмейим! Къургъакълыкъ! Манъа насыл олмалы, мен бильмейим!»
Хасан аль-Басри онъа деди: «Аллахтан истигъфар сора». Экинджи инсан онъа кельди ве деди: «Мен не япмагъа бильмейим, фукъарелик мени енъди». Хасан аль-Басри онъа деди: «Аллахтан истигъфар сора». Сонъ исе учюнджи инсан кельди ве деди: «Меним балам ёкъ, манъа не япмалы? Мен эвляд истейим». Хасан аль-Басри деди: «Аллахтан истигъфар сора». Сонъ дёртюнджи инсан кельди ве деди: «Багъчамда тереклерим къаврап къалды. Манъа не япмалы?» О деди: «Аллахтан истигъфар сора». Сонъ исе Хасан аль-Басриден сорадылар: «Не ичюн сен, тюрлю сыкъынтыларынен кельген бу дёрт инсангъа «Аллахтан истигъфар сора» дединъ?» Хасан аль-Басри деди: «Мен Аллахнынъ сёзлерине ич бир шей къошмадым»:
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوارَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا❁يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُممِّدْرَارًا❁وَيُمْدِدْكُمبِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَللَّكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَللَّكُمْ أَنْهَارًا
«Дедим ки: Раббинъизден магъфирет тиленъ; чюнки О, чокъ багъышлайыджыдыр. (Магъфирет тиленъ ки) узеринъизге коктен бол-бол ягъмур ягъдырсын. Малларынъызны ве огъулларынъызны чокълаштырсын, сизге багъчалар ихсан этсин, сиз ичюн ирмакълар акъызсын».
(«Нух», 72:10-12).
Истигъфар япынъыз! Онынъ огюнде тёвбе япынъыз ве таби оларакъ Онъа къайтынъыз, о заман О сизлерге ягъмурлар насиб этер, къургъакълыкътан къорчалар, коктен берекет эндирер. Ве О сизлерге ерден берекет чыкъарыр: сизлер ичюн захире яратыр, айванларынъызнынъ елинлерини сютнен толдурыр. Сизлерге мал-мелял насиб этер, байлыгъынъызны зияделештирир, О сизлерге эвлядлар ве хайырлы несиллер насиб этер. Мына будыр истигъфарнынъ бу хаятта олгъан нетиджелери.
Бир заманларда, Умер ибн аль-Хаттабнынъ девиринде, къургъакълыкъ ве ачлыкъ йыл олгъан. Ве Умер ибн аль-Хаттаб инсанларнен берабер ягъмур сорамакъ намазыны къылмагъа чыкътылар, ве о Юдже Аллахкъа истигъфар япмакътан гъайры бир шей япмады. Инсанлар сорадылар, не ичюн тек истигъфар? Умер ибн аль-Хаттаб (Аллах ондан разы олсун) озь намлы сёзлерини айтты:
لَقَدْ سَأَلْتُ اللهَ جَلّ وَعَلَابِمَجَادِيحِ السَّمَاءالَّتِييُسْتَنْزَلُ بِهَاالمَطَر
«Мен Юдже Аллахкъа ягъмур ёллатмагъа себеп олгъан кок джисми иле мураджаат эттим».
Сонъ исе «Нух» суресинден бу аетни окъуды. Умер (Аллах ондан разы олсун) не демек истеди! Джаиллик девиринде мушриклер, йылдызлар ве джисимлер ягъмур ягъмасына себеп ола, деп тюшюне эдилер, онынъ ичюн олар озь умютлерини йылдызларнен багълай эдилер: йылдыз пейда олса – ягъмур оладжакъ. Ислям кельди, Таухидни тайин этти, йылдызлар мында себеп олмагъаныны бельгиледи: Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) сизге ягъмур насиб эте. Онынъ ичюн Умер (Аллах ондан разы олсун) «джисми» деп Аллахнынъ тайин эткен себеплерини, демек истеди. Бу себеп иле ягъмур эндириле. Сонъ исе бу аетни окъуды:
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوارَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا❁يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُممِّدْرَارًا❁
«Дедим ки: Раббинъизден магъфирет тиленъ; чюнки О, чокъ багъышлайыджыдыр. (Магъфирет тиленъ ки) узеринъизге коктен бол-бол ягъмур ягъдырсын».
(«Нух», 72:10-11).
Истигъфар бу хаятта бойле бол нийметлер бермекте. Эй Аллахнынъ къуллары, эгер ахиретни алсакъ, инсан Махшер куню аладжакъ нийметлерни сайысыны тек Юдже Аллах Субханаху ва Та’аля) биле. О Аллахтан багъышлав, рахмет ве буюк мукяфат аладжакъ, о джезадан арынаджакъ, Джехеннем азабындан арынаджакъ – истигъфар не олгъаны будыр.
‘Абдуллах Ибн ‘Буср (Аллах ондан разы олсун) ривает эте, Пейгъамберимиз ﷺ деди:
طوبَىلِمَنوجَدَ فيصَحيفَتِهاستِغفارًاكثيرًا
«Махшер куню, озь амель дефтеринде чокъ истигъфар тапкъан кимсе – чокъ бахытлы кимседир».
«Сахих Ибн Маджа» (3093).
Ве Пейгъамберимиз ﷺ кенеде деди:
مَنأحَبَّ أنتَسُرَّهُ صَحِيفَتُهُ فَلْيُكْثِرْ فِيهَامِنَ الاسْتِغْفَارِ
«Ким де ким, оны (Махшер куню) амель дефтери къувандыраджагъыны истесе, озь дефтеринде чокъ истигъфар олмасына арекет этсин».
ат-Табарани (839), аль-Байхаки (648). «Сахих аль-Джами’» (5955).
Эй Аллахнынъ къуллары, билинъиз ки, истигъфар – бу «АстагъфируЛлах», деп кене гюнах япмакъны девам этмек дегильдир. Истигъфар – бу инсаннынъ багъышлав сорамасы, онынъ гюнахларны терк этмесинен бир келе, о гюнах япмакъны девам этмей. Тек о заман, эгер бу тёвбе ихляслы эди исе, Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) онъа Озь мукяфатыны ве багъышлавыны бере.
Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) дей:
وَالَّذِينَ إِذَافَعَلُوافَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواأَنفُسَهُمْ ذَكَرُوااللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوالِذُنُوبِهِمْ وَمَنيَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّااللَّهُ وَلَمْ يُصِرُّواعَلَىمَافَعَلُواوَهُمْ يَعْلَمُونَ ❁أُولَئِكَ جَزَاؤُهُممَّغْفِرَةٌ مِّنرَّبِّهِمْ وَجَنَّاتٌ تَجْرِيمِنتَحْتِهَاالْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَاوَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ
«Кене олар ки, бир феналыкъ япкъанларында, я да озьлерине зулум эткенлеринде, Аллаhны хатырлап, гунахлары себебинден, аман тёвбе-истигъфар этерлер. Затен, гунахларны Аллаhтан башкъа ким багъышлай билир! Бир де олар, япкъан феналыкъларында биле-биле исрар этмезлер. Иште, оларнынъ мукяфаты Рабблери тарафындан багъышланув ве астларындан ирмакълар акъкъан ве ичинде эбедий къаладжакъ дженнетлердир. Бойле амель эткенлернинъ мукяфаты не гузельдир!»
(«аль-Имран», 3:135-136).
Селефлерден бириси деди: «Эгер инсан Аллахтан багъышлав сораса (истигъфар япса), амма айни заманда гюнах япмакъны девам этсе, бу истигъфар дегиль, бу Аллахны хорламакътыр».
Эй Аллахнынъ къуллары, Аллахнынъ багъышлавыны къазанмакъ ичюн учь онемли себеп бар, бу себеплерни биз эвельден Анастан (Аллах ондан разы олсун) ривает этильген хадисте хатырладыкъ:
1) «يَاابْنَ آدَمَ إنَّكَ مَادَعَوْتَنِيوَرَجَوْتَنِيغَفَرْتُ لَكَ عَلَىمَاكَانَ فِيكَ وَلَاأُبَالِي» – «Эй Адем огълу, эгер сен Манъа умют этип дуа этсенъ, сенде олгъанына бакъмадан Мен сени багъышларым, Меним ичюн бу къолайдыр».
Демек, Аллахнынъ багъышлавыны къазанмагъа биринджи себеп – бу Аллахтан башкъа бир кимсе багъышлап оламайджагъыны бильмек. Гюнах ичюн тек Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) джезалар яда мукяфатландырыр, онынъ ичюн озь истигъфарынъны, багъышлав къазанаджакъ истегинъни Аллахтан гъайры бир кимсенен багълама, чюнки тек О Багъышлайыджыдыр.
Хадисте Пейгъамберимиз ﷺ бойле буюра:
أَذْنَبَ عَبْدٌ ذَنْبًا، فَقالَ: اللَّهُمَّ اغْفِرْ ليذَنْبِي، فَقالَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى: أَذْنَبَ عَبْدِيذَنْبًا، فَعَلِمَ أنَّ لهرَبًّايَغْفِرُ الذَّنْبَ، وَيَأْخُذُ بالذَّنْبِ، ثُمَّ عَادَ فأذْنَبَ، فَقالَ: أَيْ رَبِّ اغْفِرْ ليذَنْبِي، فَقالَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى: عَبْدِيأَذْنَبَ ذَنْبًا، فَعَلِمَ أنَّ لهرَبًّايَغْفِرُ الذَّنْبَ، وَيَأْخُذُ بالذَّنْبِ، ثُمَّ عَادَ فأذْنَبَ فَقالَ: أَيْ رَبِّ اغْفِرْ ليذَنْبِي، فَقالَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى: أَذْنَبَ عَبْدِيذَنْبًا، فَعَلِمَ أنَّ لهرَبًّايَغْفِرُ الذَّنْبَ، وَيَأْخُذُ بالذَّنْبِ، قدغَفَرْتُ لَهُ فَلْيَعْمَلْ مَاشَاءَ
«Бир заман къул гюнах япты, сонъ исе деди: «Аллахым, меним гюнахымны афу эт». Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) деди: «Меним къулум гюнах япты ве бу гюнах ичюн джезалайджакъ яда афу этеджек Рабби олгъаныны о биле». Сонъ исе бу инсан текрар гюнах япты ве деди: «Эй Раббим, мени багъышла!» Ве Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) деди: «Меним къулум гюнах япты ве бу гюнах ичюн джезалайджакъ яда афу этеджек Рабби олгъаныны о биле». Сонъ исе учюнджи сефер инсан гюнах япты ве деди: «Эй Раббим, мени багъышла!» Ве Аллах (Субханаху ва Та’аля) деди: «Меним къулум гюнах япты ве бу гюнах ичюн джезалайджакъ яда афу этеджек Рабби олгъаныны о биле. Мен къулумны багъышладым, истегенини япсын».
аль-Бухари (7507) ве Муслим (2758).
Не япсанъ яп, насыл гюнах олса биле, эгер сен Раббинъе ихляслы оларакъ тёвбенен къайтсанъ, О сени багъышлар. Демек, озь истигъфарынъны тек Юдже Аллах (Субханаху ва Та’алянен) багъла ве тек Онынъ багъышлавына умют эт.
2) Гюнахларынъ не къадар буюк олса биле, Аллахтан багъышлав сора ве истигъфар кетир. Анастан (Аллах ондан разы олсун) ривает этильген хадисте айтыла: «Эгер сенинъ гюнахларынъ кокке къадар етсе биле, эгер олар сенинъ назарынъ узакълыгъында олса биле, бутюн ерни толдурса биле, эгер сен Раббинъден ихляслы оларакъ истигъфар сорасанъ, Юдже Аллах (Субханаху ва Та’аля) сени багъышлар».
3) Аллахнынъ багъышлавыны къазанмагъа энъ онемли себеп – бу Таухид, не заман инсан озь къальбини Юдже Аллахнен багълай, юрек ибадетлерини, вуджуд ве тиль ибадетлерини тек Юдже Аллахкъа итаф эте ве тек Онъа тевеккюль япа. Таухид – бу багъышлав къазанмагъа энъ онемли себептир. Эгер инсанда таухид олмаса, онъа багъыщлав олмайджакъ.
إِنَّ اللَّهَ لَايَغْفِرُ أَنيُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَادُونَ ذَلِكَ لِمَنيَشَاءُ
«Аллаh озюне ортакъ къошулувыны асла багъышламаз; бундан башкъасыны, (гунахларны) истеген кимсеси ичюн багъышлар».
(«ан-Ниса», 4:48).
Эй Аллахнынъ къуллары, мен сизлерге Пейгъамберимизнинъ ﷺ огреткен дуасыны хабер этерим. О къыскъа, амма пек толу маналы ве озь эмиетинде пек буюктир. Онынъ ичинде истигъфар, Таухид хатырламкънен раст келе, бу Таухидны къабул этмекнен, оны тасдыкъламакънен ве илян этмекнен раст келе. Пейгъамберимиз ﷺ айта эди, эгер инсан чин юректен Раббисине бу дуа иле мураджаат этсе, Аллах онъа мытлакъа джевап берер, онынъ эр бир гюнахыны багъышлар, чюнки хакъикъий Таухид – о бутюн гюнахларны багъышлагъан бир шейдир.
منقال: أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الَّذِيلَاإِلَهَ إِلَّاهُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ، وَأَتُوبُ إِلَيْهِ، غُفِرَ له ، وإنْ كانفَرَّ منالزَّحْفِ
«Ким де ким: «Ондан гъайры ибадет этмеге ляйыкъ илях олмагъан, ибадетке ляйыкъ олгъан, Тири ве эр шейге кучю еткен Аллахтан багъышлав сорайым, Онынъ огюнде тёвбе япам ве тек Онъа истигъфарнен къайтам» десе, онынъ бутюн гюнахлары афу этиледжек, дженк мейданындан къачкъан олса биле».
Эгер, бу сёзлерни чин юректен, ихляслы оларакъ атйса.
•┈┈••❀••🔹••❀••┈┈••┈┈••❀••🔹••❀••┈┈••┈┈••❀••🔹••❀••┈┈••┈┈••❀••🔹••❀••┈┈•
Allah bütün günahlarnı afu ete
بسم الله الرحمن الرحيم
Ey iman etken Allahnıñ qulları, bizim Yaratıcımız Öz Kitabında böyle dedi:
قُلْ يَاعِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُواعَلَىأَنفُسِهِمْ لَاتَقْنَطُوامِنرَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًاإِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ
«De ki: Ey, öz nefisleri aleyhine adden aşqan qullarım! Allahnıñ rahmetinden ümüt kesmeñ! Çünki, Allah bütün günahlarnı bağışlar. Şübesiz ki, o çoq Bağışlayıcı, çoq Merhametlidir».
(«az-Zumar», 39:53).
Bu ayette, ey Allahnıñ qulları, Yüce Allahnıñ rahmetiniñ, Onıñ lütfiniñ, Onıñ şefqatınıñ keñligine delil bar. Bu ayette Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) sıñırdan keçken insanlarğa muracaat ete – günahkârlarğa, belki eñ büyük ve pis, igrenç günah yaptılar: şirk, küfür ve büyük günahlar. Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) Öz qullarına muracaat ete, günahlarını qaldırsınlar diye, istiğfar yapıp Yüce Rabbilerine afu tilesinler diye, çünki bütün günahlarnı tek Yüce Allah afu eter. Günah ne qadar büyük olsa bile, Yüce Allah afu etip olamaycaq insan yoqtır, amma bir şart bar, insan Oña ihlâslı olaraq muracaat etecek, tabi olaraq Yüce Allahqa qaytacaq.
Peyğamberimizniñ ﷺ qulu Anas ibnu Malikten rivayet etile, o dedi: «Men eşittim nasıl Allahnıñ elçisi ﷺ dedi:
قَالَ اللهُ تباركوتَعَالَى: “يَاابْنَ آَدَمَ إِنَّكَ مَادَعَوْتَنِيْ وَرَجَوْتَنِيْ غَفَرْتُ لَكَ عَلَىمَاكَانَ فيكوَلاأُبَالِيْ، يَاابْنَ آَدَمَ لَوبَلَغَتْ ذُنُوْبُكَ عَنَانَ السَّمَاءِ ثُمَّ اسْتَغْفَرْتَنِيْ غَفَرْتُ لَكَ ولاأبالي، يَاابْنَ آَدَمَ إِنَّكَ لَوْ أَتَيْتَنِيْ بِقُرَابِ الأَرْضِ خَطَايَاثُمَّ لقِيْتَنِيْ لاَ تُشْرِكُ بِيْ شَيْئَاً لأَتَيْتُكَ بِقُرَابِهَامَغفِرَةً
«Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) dedi: «Ey Adem oğlu, eger sen Maña dua etip Maña ümüt etseñ, sende olğanına baqmadan, Men seni afu eterim. Bu menim içün qolaydır. Ey Adem oğlu, eger seniñ günahlarıñ kökke bile yetip sen Menden sorasañ, Men seni bağışlarım. Ey Adem oğlu, eger sen yerni qapatacaq günahlarnen Maña kelseñ, ve Meni şerik qoşmadan tapsañ, Men saña yerni qapatacaq qadar bağışlav bererim».
at-Tirmizi (3540) ve Ahmed (13493).
Allah büyüktir! Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) bizlerge Qoranda istiğfarnı emir ete:
وَاسْتَغْفِرُوااللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ
«Allahtan mağfiret tileñ, şübesiz Allah çoq Bağışlayıcı, çoq Merhametlidir».
(«al-Muzammil», 73:20).
Ve eger insan afu sorasa, Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) onı mıtlaqa bağışlarım, dey:
وَمَنيَعْمَلْ سُوءًاأَوْ يَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ يَسْتَغْفِرِ اللَّهَ يَجِدِ اللَّهَ غَفُورًارَّحِيمًا
«Kim bir fenalıq yapar yahut nefsine zulum eter de, soñ Allahtan mağfiret ister ise, Allahnı çoq bağışlayıcı ve merhametli bulacaq».
(«an-Nisa», 4:110).
Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) istiğfar etkenlerni maqtay ve olar aqqında böyle buyura:
وَالْمُسْتَغْفِرِينَ بِالْأَسْحَارِ
«ve saar vaqtında Allahtan bahşış tilegenler».
(«al-İmran», 3:17).
Ne zaman biz temçitke turğanımız vaqıt, Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) bu vaqıtta Ondan afu sorağanlarnı maqtay.
وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ
«Saar vaqıtlarında da, istiğfar eter ediler».
(«az-Zariyat», 51:18).
«Al-İstiğfar» — bu Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâdan) mağfiret soramaqtır. Bu, seni tek cezadan qorçalaması degil, amma daa seni ayiptan saqlamasıdır. Ne zaman sen «AstağfiruLlah» (Men Allahtan bağışlav sorayım), dep aytasıñ, bu demek «Menim içün bu günahtan asla zulum çıqmasın ve Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) meni gizlesin ve menim içün ayip olmasın».
«Al-istiğfar» – bu dinde büyük yer alğan, önemli bir ibadettir. Bu öyle bir şey ki, onıñ sebebi ile hayır qazanıla, bereket kele ve Allahnıñ niymetleri enmekte. Bu öyle şey ki, insan onıñ sebebi ile eñ aşağı vaziyetten eñ yüksek derecelerge köterile, onıñ hataları bağışlana, günahları afu etile, insannıñ derecesi köterile ve Allah ögünde onıñ durumı yüksele.
Ey Allahnıñ qulları, Rabbimizge hamd olsun, istiğfarnen ayrı bir bağı olğan Ramazan ayında yaşamağa devam etemiz. Yani günahlar silinmesinen, istiğfar qazanılmasınen bu aynıñ ayrıca emiyeti bardır.
Bahtlı insan – bu öyle insan ki, o, bu aynıñ kün ve gecelerini Yüce Allahqa tabi olmaqta keçirdi, Rabbisiniñ razılığını ve bağışlavını qazanmaqta keçirdi. Ve böyle insan bağışlav ala. Ve tersine, bahtsız ve mahrum etilgen insan – bu Ramazannı yaşap keçken, amma günahlarını qaldırmağan, zulum yaparken nefrette qalmağa devam etken insan, ve ayni zamanda o Rabbisinden bağışlav soramağan, Oña tövbe ile yönelmegen ve bağışlavsız qalğan insandır.
Abi Hureyradan rivayet etile, Peyğamberimiz ﷺ dedi:
أَتَانِيجِبْرِيلُ عَلَيْهِ السَّلَمُ فَقَالَ: يَامُحَمَّدُ مَنْ أَدْرَكَ أَحَدأَبَوَيهفَمَاتَ فَدَخَلَ النَّارَ، فَأَبْعَدَهُ اللَّهُ فَقُلْ: آمِينَ. فَقُلْتُ: آمِينَ. فَقَالَ: يَامُحَمَّدُ مَنْ أَدْرَكَ شَهْرَ رَمَضَانَ فَمَاتَ فَلَمْ يُغْفَرْ لَهُ فَأُدْخِلَ النَّارَ، فَأَبْعَدَهُ اللَّهُ قُلْ: آمِينَ. فَقُلْتُ: آمِينَ. قَالَ وَمَنْ ذُكِرْتَ عِنْدَهُ فَلَمْ يُصَلِّ عَلَيْكَ فَمَاتَ فَدَخَلَ النَّارَ، فَأَبْعَدَهُ اللَّهُ فَقُلْ: آمِينَ. فَقُلْتُ: آمِينَ
«Maña Cibril (aleyhi selâm) keldi ve dedi: «Ey Muhammed, kim de kim ana-babasından birisini rast kelip Cehennemge kirdi ise (yani ana-babağa qayğırav körsetmek ile Cennetni qazanıp olamadı), böyle insannı Allah Öz rahmetinden uzaqlaştırsın. Ayt: «Amin». Ve men dedim: «Amin». Soñra Cibril dedi: «Ey Muhammed, kim de kim Ramazan ayına rast kelip Allahnıñ bağışlavını qazanıp olamadı ise, Allah onı Öz rahmetinden uzaqlaştırsın. Ayt: «Amin». Ve men dedim: «Amin». Devamında cibril dedi: «Ey Muhammed, eger bir kimse ögünde seni añğan vaqıtında, seniñ içün salât ketirmeyip («Allahumma salli ua salim ‘alâ rasuliLlâh»(«Allahım Allahnıñ elçisini alğışla» ölse ve Cehennemge oğrasa, Allah onı Öz rahmetinden uzaqlaştırsın. Ayt: «Amin». Ve men dedim: «Amin».
«Sahih at-Targib», 1679.
Ey Allahnıñ qulları, onıñ içün iman etken kimsege bu mubarek aynen, onıñ bereketinen, onıñ imkâniyetinen qullanmaq kerek. Bütün ay devamında istiğfarnen ol, Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâdan) çoq bağışlav sora.
Ey Allahnıñ qulları, biliñiz, istiğfar – bu o qadar büyük bir ibadet ki, o em bu dünyada em de ahirette büyük fayda ketire. Bu dünyanı alsaq, Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ), istiğfardan bu dünyada olğan faydalar aqqında haber ete, Nuh (aleyhi selâm) öz milletine dedi:
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوارَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا❁يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُممِّدْرَارًا❁وَيُمْدِدْكُمبِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَللَّكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَللَّكُمْ أَنْهَارًا
«Dedim ki: Rabbiñizden mağfiret tileñ; çünki O, çoq bağışlayıcıdır. (Mağfiret tileñ ki) üzeriñizge kökten bol-bol yağmur yağdırsın. Mallarıñıznı ve oğullarıñıznı çoqlaştırsın, sizge bağçalar ihsan etsin, siz içün irmaqlar aqızsın».
(«Nuh», 71:10-12).
Allah Yücedir, baqıñız bu dünyada istiğfardan ne qadar çoq hayır neticeler bar.
Bir kere Hasan al-Basrige (Allahnıñ rahmetinde olsun) bir insan keldi ve oña dedi: «Qurğaqlıq! Men ne yapmağa bilmeyim! Qurğaqlıq! Maña nasıl olmalı, men bilmeyim!»
Hasan al-Basri oña dedi: «Allahtan istiğfar sora». Ekinci insan oña keldi ve dedi: «Men ne yapmağa bilmeyim, fuqarelik meni yeñdi». Hasan al-Basri oña dedi: «Allahtan istiğfar sora». Soñ ise üçünci insan keldi ve dedi: «Menim balam yoq, maña ne yapmalı? Men evlâd isteyim». Hasan al-Basri dedi: «Allahtan istiğfar sora». Soñ dörtünci insan keldi ve dedi: «Bağçamda tereklerim qavrap qaldı. Maña ne yapmalı?» O dedi: «Allahtan istiğfar sora». Soñ ise Hasan al-Basriden soradılar: «Ne içün sen, türlü sıqıntılarınen kelgen bu dört insanğa «Allahtan istiğfar sora» dediñ?» Hasan al-Basri dedi: «Men Allahnıñ sözlerine iç bir şey qoşmadım»:
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوارَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا❁يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُممِّدْرَارًا❁وَيُمْدِدْكُمبِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَللَّكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَللَّكُمْ أَنْهَارًا
«Dedim ki: Rabbiñizden mağfiret tileñ; çünki O, çoq bağışlayıcıdır. (Mağfiret tileñ ki) üzeriñizge kökten bol-bol yağmur yağdırsın. Mallarıñıznı ve oğullarıñıznı çoqlaştırsın, sizge bağçalar ihsan etsin, siz içün irmaqlar aqızsın».
(«Nuh», 72:10-12).
İstiğfar yapıñız! Onıñ ögünde tövbe yapıñız ve tabi olaraq Oña qaytıñız, o zaman O sizlerge yağmurlar nasib eter, qurğaqlıqtan qorçalar, kökten bereket endirer. Ve O sizlerge yerden bereket çıqarır: sizler içün zahire yaratır, ayvanlarıñıznıñ yelinlerini sütnen toldurır. Sizlerge mal-melâl nasib eter, baylığıñıznı ziyadeleştirir, O sizlerge evlâdlar ve hayırlı nesiller nasib eter. Mına budır istiğfarnıñ bu hayatta olğan neticeleri.
Bir zamanlarda, Ümer ibn al-Hattabnıñ devirinde, qurğaqlıq ve açlıq yıl olğan. Ve Ümer ibn al-Hattab insanlarnen beraber yağmur soramaq namazını qılmağa çıqtılar, ve o Yüce Allahqa istiğfar yapmaqtan ğayrı bir şey yapmadı. İnsanlar soradılar, ne içün tek istiğfar? Ümer ibn al-Hattab (Allah ondan razı olsun) öz namlı sözlerini ayttı:
لَقَدْ سَأَلْتُ اللهَ جَلّ وَعَلَابِمَجَادِيحِ السَّمَاءالَّتِييُسْتَنْزَلُ بِهَاالمَطَر
«Men Yüce Allahqa yağmur yollatmağa sebep olğan kök cismi ile muracaat ettim».
Soñ ise «Nuh» suresinden bu ayetni oqudı. Ümer (Allah ondan razı olsun) ne demek istedi! Caillik devirinde müşrikler, yıldızlar ve cisimler yağmur yağmasına sebep ola, dep tüşüne ediler, onıñ içün olar öz ümütlerini yıldızlarnen bağlay ediler: yıldız peyda olsa – yağmur olacaq. İslâm keldi, Tauhidni tayin etti, yıldızlar mında sebep olmağanını belgiledi: Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) sizge yağmur nasib ete. Onıñ içün Ümer (Allah ondan razı olsun) «cismi» dep Allahnıñ tayin etken sebeplerini, demek istedi. Bu sebep ile yağmur endirile. Soñ ise bu ayetni oqudı:
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوارَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا❁يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُممِّدْرَارًا❁
«Dedim ki: Rabbiñizden mağfiret tileñ; çünki O, çoq bağışlayıcıdır. (Mağfiret tileñ ki) üzeriñizge kökten bol-bol yağmur yağdırsın».
(«Nuh», 72:10-11).
İstiğfar bu hayatta böyle bol niymetler bermekte. Ey Allahnıñ qulları, eger ahiretni alsaq, insan Mahşer künü alacaq niymetlerni sayısını tek Yüce Allah Subhanahu va Ta’alâ) bile. O Allahtan bağışlav, rahmet ve büyük mukâfat alacaq, o cezadan arınacaq, Cehennem azabından arınacaq – istiğfar ne olğanı budır.
‘Abdullah İbn ‘Busr (Allah ondan razı olsun) rivayet ete, Peyğamberimiz ﷺ dedi:
طوبَىلِمَنوجَدَ فيصَحيفَتِهاستِغفارًاكثيرًا
«Mahşer künü, öz amel defterinde çoq istiğfar tapqan kimse – çoq bahıtlı kimsedir».
«Sahih İbn Maca» (3093).
Ve Peyğamberimiz ﷺ kenede dedi:
مَنأحَبَّ أنتَسُرَّهُ صَحِيفَتُهُ فَلْيُكْثِرْ فِيهَامِنَ الاسْتِغْفَارِ
«Kim de kim, onı (Mahşer künü) amel defteri quvandıracağını istese, öz defterinde çoq istiğfar olmasına areket etsin».
at-Tabarani (839), al-Bayhaki (648). «Sahih al-Cami'» (5955).
Ey Allahnıñ qulları, biliñiz ki, istiğfar – bu «AstağfiruLlah», dep kene günah yapmaqnı devam etmek degildir. İstiğfar – bu insannıñ bağışlav soraması, onıñ günahlarnı terk etmesinen bir kele, o günah yapmaqnı devam etmey. Tek o zaman, eger bu tövbe ihlâslı edi ise, Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) oña Öz mukâfatını ve bağışlavını bere.
Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) dey:
وَالَّذِينَ إِذَافَعَلُوافَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواأَنفُسَهُمْ ذَكَرُوااللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوالِذُنُوبِهِمْ وَمَنيَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّااللَّهُ وَلَمْ يُصِرُّواعَلَىمَافَعَلُواوَهُمْ يَعْلَمُونَ ❁أُولَئِكَ جَزَاؤُهُممَّغْفِرَةٌ مِّنرَّبِّهِمْ وَجَنَّاتٌ تَجْرِيمِنتَحْتِهَاالْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَاوَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ
«Kene olar ki, bir fenalıq yapqanlarında, ya da özlerine zulum etkenlerinde, Allahnı hatırlap, günahları sebebinden, aman tövbe-istiğfar eterler. Zaten, günahlarnı Allahtan başqa kim bağışlay bilir! Bir de olar, yapqan fenalıqlarında bile-bile israr etmezler. İşte, olarnıñ mukâfatı Rabbleri tarafından bağışlanuv ve astlarından irmaqlar aqqan ve içinde ebediy qalacaq cennetlerdir. Böyle amel etkenlerniñ mukâfatı ne güzeldir!»
(«al-İmran», 3:135-136).
Seleflerden birisi dedi: «Eger insan Allahtan bağışlav sorasa (istiğfar yapsa), amma ayni zamanda günah yapmaqnı devam etse, bu istiğfar degil, bu Allahnı horlamaqtır».
Ey Allahnıñ qulları, Allahnıñ bağışlavını qazanmaq içün üç önemli sebep bar, bu sebeplerni biz evelden Anastan (Allah ondan razı olsun) rivayet etilgen hadiste hatırladıq:
1) «يَاابْنَ آدَمَ إنَّكَ مَادَعَوْتَنِيوَرَجَوْتَنِيغَفَرْتُ لَكَ عَلَىمَاكَانَ فِيكَ وَلَاأُبَالِي» – «Ey Adem oğlu, eger sen Maña ümüt etip dua etseñ, sende olğanına baqmadan Men seni bağışlarım, Menim içün bu qolaydır».
Demek, Allahnıñ bağışlavını qazanmağa birinci sebep – bu Allahtan başqa bir kimse bağışlap olamaycağını bilmek. Günah içün tek Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) cezalar yada mukâfatlandırır, onıñ içün öz istiğfarıñnı, bağışlav qazanacaq istegiñni Allahtan ğayrı bir kimsenen bağlama, çünki tek O Bağışlayıcıdır.
Hadiste Peyğamberimiz ﷺ böyle buyura:
أَذْنَبَ عَبْدٌ ذَنْبًا، فَقالَ: اللَّهُمَّ اغْفِرْ ليذَنْبِي، فَقالَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى: أَذْنَبَ عَبْدِيذَنْبًا، فَعَلِمَ أنَّ لهرَبًّايَغْفِرُ الذَّنْبَ، وَيَأْخُذُ بالذَّنْبِ، ثُمَّ عَادَ فأذْنَبَ، فَقالَ: أَيْ رَبِّ اغْفِرْ ليذَنْبِي، فَقالَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى: عَبْدِيأَذْنَبَ ذَنْبًا، فَعَلِمَ أنَّ لهرَبًّايَغْفِرُ الذَّنْبَ، وَيَأْخُذُ بالذَّنْبِ، ثُمَّ عَادَ فأذْنَبَ فَقالَ: أَيْ رَبِّ اغْفِرْ ليذَنْبِي، فَقالَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى: أَذْنَبَ عَبْدِيذَنْبًا، فَعَلِمَ أنَّ لهرَبًّايَغْفِرُ الذَّنْبَ، وَيَأْخُذُ بالذَّنْبِ، قدغَفَرْتُ لَهُ فَلْيَعْمَلْ مَاشَاءَ
«Bir zaman qul günah yaptı, soñ ise dedi: «Allahım, menim günahımnı afu et». Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) dedi: «Menim qulum günah yaptı ve bu günah içün cezalaycaq yada afu etecek Rabbi olğanını o bile». Soñ ise bu insan tekrar günah yaptı ve dedi: «Ey Rabbim, meni bağışla!» Ve Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) dedi: «Menim qulum günah yaptı ve bu günah içün cezalaycaq yada afu etecek Rabbi olğanını o bile». Soñ ise üçünci sefer insan günah yaptı ve dedi: «Ey Rabbim, meni bağışla!» Ve Allah (Subhanahu va Ta’alâ) dedi: «Menim qulum günah yaptı ve bu günah içün cezalaycaq yada afu etecek Rabbi olğanını o bile. Men qulumnı bağışladım, istegenini yapsın».
al-Buhari (7507) ve Müslim (2758).
Ne yapsañ yap, nasıl günah olsa bile, eger sen Rabbiñe ihlâslı olaraq tövbenen qaytsañ, O seni bağışlar. Demek, öz istiğfarıñnı tek Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alânen) bağla ve tek Onıñ bağışlavına ümüt et.
2) Günahlarıñ ne qadar büyük olsa bile, Allahtan bağışlav sora ve istiğfar ketir. Anastan (Allah ondan razı olsun) rivayet etilgen hadiste aytıla: «Eger seniñ günahlarıñ kökke qadar yetse bile, eger olar seniñ nazarıñ uzaqlığında olsa bile, bütün yerni toldursa bile, eger sen Rabbiñden ihlâslı olaraq istiğfar sorasañ, Yüce Allah (Subhanahu va Ta’alâ) seni bağışlar».
3) Allahnıñ bağışlavını qazanmağa eñ önemli sebep – bu Tauhid, ne zaman insan öz qalbini Yüce Allahnen bağlay, yürek ibadetlerini, vucud ve til ibadetlerini tek Yüce Allahqa itaf ete ve tek Oña tevekkül yapa. Tauhid – bu bağışlav qazanmağa eñ önemli sebeptir. Eger insanda tauhid olmasa, oña bağışçlav olmaycaq.
إِنَّ اللَّهَ لَايَغْفِرُ أَنيُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَادُونَ ذَلِكَ لِمَنيَشَاءُ
«Allah özüne ortaq qoşuluvını asla bağışlamaz; bundan başqasını, (günahlarnı) istegen kimsesi içün bağışlar».
(«an-Nisa», 4:48).
Ey Allahnıñ qulları, men sizlerge Peyğamberimizniñ ﷺ ögretken duasını haber eterim. O qısqa, amma pek tolu manalı ve öz emiyetinde pek büyüktir. Onıñ içinde istiğfar, Tauhid hatırlamqnen rast kele, bu Tauhidnı qabul etmeknen, onı tasdıqlamaqnen ve ilân etmeknen rast kele. Peyğamberimiz ﷺ ayta edi, eger insan çin yürekten Rabbisine bu dua ile muracaat etse, Allah oña mıtlaqa cevap berer, onıñ er bir günahını bağışlar, çünki haqiqiy Tauhid – o bütün günahlarnı bağışlağan bir şeydir.
منقال: أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الَّذِيلَاإِلَهَ إِلَّاهُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ، وَأَتُوبُ إِلَيْهِ، غُفِرَ له ، وإنْ كانفَرَّ منالزَّحْفِ
«Kim de kim: «Ondan ğayrı ibadet etmege lâyıq ilâh olmağan, ibadetke lâyıq olğan, Tiri ve er şeyge küçü yetken Allahtan bağışlav sorayım, Onıñ ögünde tövbe yapam ve tek Oña istiğfarnen qaytam» dese, onıñ bütün günahları afu etilecek, cenk meydanından qaçqan olsa bile».
Eger, bu sözlerni çin yürekten, ihlâslı olaraq atysa.
Тазе тефсирлер